ورس 1 : بيگرض
بین نگاه مردم ، میرم به سمت مقصد // نمیدونم کجا میخوام برم و بیماره مغزم
صدایی آشنا ، میخونه تو گوشم // سنگینی مسیرم میمونه رو دوشم
چون این راهی که میری ته نداره // هرچی میگیره پس نداده
و تو میمونی با اون خیابونی // که مثل کویری خشک و بی بارونی
همه چی اینجا اتفاقه // حتی میکنه بی جا استفاده
کجان اونايي که بودن مثل برادر // از پشت میله ها میگن قصه برا من
خدا بده یه روز آفتابی // یه نسیم خنک هم باشه حال دادی
چطوری میشه اینجا هم یه روز خوب باشه // خوب تو "خـیـابــون" بگو کو آخه؟!


كروس : دانيال
هر شب تلخ و سخت تنگ و سرد ، ترس بی حد و مرز و هرج و مرج
راه میرم از تو شهر از تو شب ، راه میرم ابروم خم توش هرجور هست
یاد گرفتم از خودم از دورم و از نگاه مردمم ، باید نفسامو حبس کنم و باشن قدم هام بلند
من هنوز این باورو دارم اگه سیاهی همه جا هست و همه آدما خوابن یکی صدامو میشنوه آخر


ورس2 : حسين
پیانو رو دوس داری؟! ، حال میده نه؟!
یکی بام ، یکی داد // دوتا نقطه تو وقتای هات
حال میده توی تنهایی هات // کیش میشی توی طعم های مات
هندونه هاتم هست لاي پات // یکی چپ ، یکی راست
کنتوری روی حرفای خاص // پَ یکم هول بده روی مغزای باز
بازم خیابون و من و شب و دو تا دست توی جیب // بزرگه ولی برا من کوچیک
دنیاتو میگم هرچند سفید // شبات ولی اینجا با من همرنگ پوشید
آدمای شهر شدن منظره ام // خونه های شهر پر پنجرن
هر کدوم توشون یه قصه است و ، پر دو پاهایی که از یک جنگل ان
یه سری که صبحا میرن راه به راست // چون میدونن که شب دیگه مالِ لاشخوراس
نخ به رنگ شب نمیدن و میدونن که کف خیابونا تا روزاش جداست
امیدِ بس به شورتِ بهینه کار // هِه ، بهم چسبیده شبیه خال
خیابونُ میگم احمق بیبین // توش هیچ موقع دو دوتاها نمیده چهار


كروس : دانيال
هر شب تلخ و سخت تنگ و سرد ، ترس بی حد و مرز و هرج و مرج
راه میرم از تو شهر از تو شب ، راه میرم ابروم خم توش هرجور هست
یاد گرفتم از خودم از دورم و از نگاه مردمم ، باید نفسامو حبس کنم و باشن قدم هام بلند
من هنوز این باورو دارم اگه سیاهی همه جا هست و همه آدما خوابن یکی صدامو میشنوه آخر